W Łańcucie i na terenie powiatu bezpośrednio po zakończeniu działań wojennych, podobnie jak w całym kraju, społeczeństwo zaczęło odczuwać brak szkół, w których możliwe byłoby podjęcie przerwanej przez wojnę nauki lub kontynuowanie dalszego etapu kształcenia po ukończeniu tajnych kompletów. Władze lokalne powołały Powiatowy Komitet Szkół Zawodowych. Na pierwszym posiedzeniu 14 stycznia 1945 roku Komitet podjął decyzję o uruchomieniu na terenie powiatu czterech szkół zawodowych, m.in. Średniej Szkoły Mechanicznej i Rzemiosł w Łańcucie. W dniu 26 marca 1945 r. w sali "Sokoła" w Łańcucie zebrał się Powiatowy Komitet Szkół Zawodowych w Łańcucie. W posiedzeniu Komitetu, któremu przewodniczył inż. Wojciech Szmuc, wzięli udział rodzice i kandydaci do szkoły mechanicznej. Na zebraniu omówiono wiele spraw organizacyjnych i powołano pierwszego dyrektora szkoły. Stanowisko dyrektora szkoły powierzono mgr inż. Walentemu Szpunarowi (na zdjęciu obok) byłemu asystentowi Politechniki Lwowskiej, późniejszemu profesorowi Politechniki Warszawskiej. Była to dziwna szkoła, miała dyrektora, było kilku nauczycieli "zapaleńców", była młodzież chętna i żądna wiedzy, nie było natomiast sal lekcyjnych, pomocy dydaktycznych, a nawet ławek i krzeseł. Gdzie więc rozpocząć w tej "polowej" szkole naukę? Powstanie szkoły było decyzją władz miejscowych. O istnieniu szkoły nie wiedziały oficjalnie ani władze centralne, ani też wojewódzkie. Założyciele szkoły, miejscowi działacze ludowi, m.in.: Piotr Świetlik i Maria Sidówna mieli dopiero zamiar rozpocząć starania, aby któreś z ministerstw zgodziło się przyjąć i prowadzić utworzoną szkołę. Tymczasem napływały do szkoły zgłoszenia kandydatów. Przyjmował je urzędujący już, choć bez biura, dyrektor szkoły. Dla ułatwienia ustalono, że zgłoszenia można składać w łańcuckiej gospodzie "Chłopskiej". W ciągu miesiąca napłynęło 124 zgłoszenia do szkoły. Kandydatami byli chłopcy i mężczyźni w wieku od 14 do 28 lat. Kandydaci zgłaszali się do szkoły często w mundurach wojskowych z bronią w kieszeni. Wielu z nich to zasłużeni żołnierze i partyzanci, niektórzy wyróżnieni wysokimi odznaczeniami. W dniu 19 kwietnia 1945r. odbyło się pierwsze zebranie rady pedagogicznej szkoły. Postanowiono, że dłużej nie można czekać, trzeba rozpocząć zajęcia dydaktyczne. Okres od kwietnia do wakacji przeznaczono na uzupełnienie braków w przygotowaniu uczniów , szczególnie z języka polskiego i matematyki. Spełniło się marzenie łańcuckiej młodzieży, ale, niestety, pierwsze spotkanie nauczycieli z młodzieżą odbyło się pod gołym niebem, na rogu łańcuckiego Rynku od ulicy Dominikańskiej pod rozłożystą lipą. Określić by można, że pierwsze zajęcia Gimnazjum Mechanicznego, bo taką nazwę dla szkoły wstępnie przyjęto, odbyły się w warunkach polowych. Wiele zrozumienia dla bezdomnej szkoły okazał dyrektor Liceum Ogólnokształcącego dr Władysław Kuźniar. Wyraził zgodę na prowadzenie zajęć Gimnazjum Mechanicznego w godzinach popołudniowych w jego szkole. Pierwszymi nauczycielami Gimnazjum byli mgr inż. Walenty Szpunar, inż. Bronisław Pelc, Piotr Świetlik, Kazimiera Olbrycht, Józef Burghardt. Po 19 kwietnia 1945 r. zaangażowano nowych nauczycieli. Szkoła w tym okresie znajdowała się w bardzo trudnej sytuacji materialnej. Dalej była niczyja. Nauczyciele nie otrzymywali wynagrodzenia za pracę. Później wypłacono im zaliczki poborów z funduszu Komitetu Rodzicielskiego. Uczniowie nie mieli gdzie mieszkać. Dojeżdżali więc i dochodzili do szkoły z odległych miejscowości. Wracali do domu późną nocą, aby wcześnie rano znowu wędrować do szkoły. Pierwsze subwencje dla szkoły zaczęły napływać z różnych organizacji społecznych, a przodowało w tym łańcuckie "Społem". Przez cały czas trwały starania o włączenie szkoły do resortu przemysłu. Zwrócono się z prośbą o przyjęcie szkoły do Ministerstwa Przemysłu ale ono nie wyraziło zgody na utworzenie w Łańcucie Gimnazjum Mechanicznego. Uzasadnieniem tej decyzji był fakt istnienia takich lub podobnych szkół w Rzeszowie, Dębicy, Stalowej Woli i Ropczycach. Piotr Świetlik (na zdjęciu po prawej), działacz społeczny i jeden z założycieli szkoły, wspólnie z przedstawicielami z Wojewódzkiego Urzędu Ziemskiego rozpoczął starania w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych o włączenie szkoły do szkół rolniczych. Ministerstwo Rolnictwa i Reform Rolnych skłonne było przyjąć szkołę pod warunkiem, że zmieni ona odpowiednio nazwę, a w programie nauczania ujęte zostaną przedmioty rolnicze i przyrodnicze. Zmieniono więc nazwę szkoły na Gimnazjum Mechaniczno-Rolnicze w Łańcucie, a do planu nauczania włączono przedmioty, których żądało Ministerstwo. Po wakacjach 3 września 1945 r. zgromadziło się 273 uczniów, znowu pod gołym niebem na podwórzu podominikańskiego budynku klasztornego, w którym mieściły się urzędy Miejskiej Rady Narodowej i Wojskowej Komendy Rejonowej. Szkoła dalej nie miała własnego lokalu, rozpoczęcie nauki odroczono wiec do 6 września 1945 r. Młodzież rozeszła się do domu. Nie mobilizowało to uczniów do pozostania w tej "bezdomnej" szkole. Część uczniów odeszła do innych szkół, które miały lepsze warunki. Zwrócono się do kierownictw szkół powszechnych o użyczenie sal lekcyjnych. Początkowo uzyskano zgodę od dwóch kierowników szkół powszechnych: Marii Pilch i Kazimierza Chrzana. Na następny dzień zwołano posiedzenie Miejskiej Rady Narodowej w Łańcucie, która odmówiła pomocy szkole. Zabroniono młodzieży Gimnazjum Mechaniczno Rolniczego wstępu, nawet w godzinach popołudniowych, do szkół powszechnych w mieście. Wówczas ponownie dr Władysław Kuźniar, dyrektor I Liceum Ogólnokształcącego w Łańcucie, udzielił gościny szkole. I tak 6 września 1945 roku w godzinach popołudniowych wznowiono zajęcia dydaktyczno wychowawcze w gmachu Liceum Ogólnokształcącego. Utworzono 2 oddziały młodszych uczniów o trzyletnim okresie nauczania oraz 3 oddziały młodzieży starszej o skróconym dwuletnim okresie nauki. Absolwenci szkoły mieli otrzymywać świadectwo czeladnicze i świadectwo ukończenia gimnazjum. Świadectwo ukończenia gimnazjum dawało możliwość kontynuowania nauki w liceum. Do Gimnazjum przyjmowani byli uczniowie na podbudowie programowej szóstej klasy szkoły powszechnej, a w wyjątkowych wypadkach przyjmowano po ukończeniu niższych klas. Kandydatów do szkoły obowiązywał egzamin wstępny, ukończenie minimum 13 lat życia, a nie przekroczenie 16 lat. Od tej zasady mogły być odstępstwa, tzn. wyjątkowo mogli być przyjmowani uczniowie starsi. Wraz ze wzrostem liczby uczniów powiększała się kadra pedagogiczna. Od września 1945 r. przyjęci zostali Franciszek Olbrycht - nauczyciel wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego oraz mgr Kazimiera Maślanka (na zdjęciu po lewej) - nauczycielka języka polskiego i historii. Ministerstwo Rolnictwa i Reform Rolnych w Warszawie powiadomiło szkołę, pismem z dnia 19 września 1945 r., że może ją przyjąć do swojego resortu, jeżeli w programie nauczania będą wprowadzone przedmioty z zakresu mechaniki rolnej, a szkoła przyjmie nazwę Gimnazjum Mechaniki Rolnej w Łańcucie. Była to pierwsza w Polsce Szkoła mechanizacji rolnictwa. Szkoła przyjęła proponowaną nazwę, ale przedmiotów z zakresu mechaniki rolnej nie wprowadzono, gdyż brak było odpowiednio wykwalifikowanej kadry nauczycielskiej. Do listopada 1945 r. szkoła nie należała do żadnego z resortów. W okresie od 9 do 10 listopada 1945 r. odbyła się pierwsza wizytacja szkoły przeprowadzona przez wizytatora Wydziału Oświaty Rolniczej przy Wojewódzkim Urzędzie Ziemskim w Rzeszowie, inż. Julię Smolakową. Wizytacja wypadła pomyślnie. Praca szkoły została oceniona bardzo dobrze. Po przeprowadzonej wizytacji Gimnazjum Mechaniki Rolnej w Łańcucie zostało upaństwowione. Podlegało Wydziałowi Oświaty Rolniczej przy Wojewódzkim Urzędzie Ziemskim w Rzeszowie. Wydział Oświaty Rolniczej przyjął nie tylko nadzór pedagogiczny, ale również finansowanie szkoły. W tym okresie dyrektorem szkoły był inż. Bronisław Pelc (zdjęcie po prawej) absolwent Wyższej Szkoły Przemysłowej w Bielsku. Pełnił swe obowiązki od l listopada 1945 r. Poprzedni dyrektor mgr inż. Walenty Szpunar wyjechał do Warszawy i podjął pracę na Politechnice Warszawskiej. Aby zapewnić dalsze kształcenie absolwentom Gimazjum, rozpoczęto starania o utworzenie Liceum Mechaniki Rolnej. Trudności wszelkie pokonali dzielni nauczyciele na czele z dyrektorem Bronisławem Pelcem. Powstało wymarzone Liceum. Nauka w Liceum Mechaniki Rolnej w Łańcucie rozpoczęła się 12 listopada 1945 roku. Do klasy pierwszej przyjęto 34 uczniów. Program nauczania przewidywał trzyletni okres edukacji. Niestety sprawy lokalowe szkoły były w dalszym ciągu ogromnym problemem. Piotr Świetlik, nauczyciel szkoły, wystarał się o salę w budynku Rady Narodowej (zdjęcie poniżej).
Sala była pusta. Uczniowie i nauczyciele rozpoczęli urządzanie sali przez siebie wykonanymi ławkami i stołami. Szkoła w tym czasie przyjęła nazwę Gimnazjum i Liceum Mechaniki Rolnej w Łańcucie. W związku ze wzrostem liczby uczniów i ilości oddziałów przyjęto nowych nauczycieli: inż. Romana Ciska, nauczyciela matematyki i mechaniki oraz nauczycieli zawodu - Juliusza Chwostka ze Stacji Traktorów, z Browaru Józefa Kelmana i z Państwowego Monopolu Spirytusowego - Stanisława Rejmana. Zajęcia praktyczne odbywali uczniowie w wymienionych wyżej zakładach. Brak internatu przy szkole utrudniał nabór młodzieży. Wielu uczniów dochodziło do szkoły po kilka kilometrów. Usilne starania oddanych nauczycieli były owocne. Otrzymano zezwolenie na umieszczenie uczniów w Zamku Potockich (zdjęcie po prawej). Kilka sal zamku zamieniono na internat. Zamieszkało tam 70 uczniów . W budynku Powiatowej Rady Narodowej znalazło mieszkania 23. Część uczniów korzystała z posiłków w gospodzie "Chłopskiej" w zamian za dostarczone produkty żywnościowe. Spełniała ona w tym czasie rolę stołówki międzyszkolnej. Od lutego 1946 r. utworzono nową klasę Gimnazjum o skróconym okresie nauczania. Miało to umożliwić zdobycie wykształcenia przez młodzież starszą i szybkie przygotowanie ludzi do nauki zawodu. Rysowały się perspektywy własnego internatu. Szkoła otrzymała w styczniu 1946 r. budynek na "Trześniku" (zdjęcie po lewej) z przeznaczeniem na internat. Nigdy jednak budynek ten nie służył młodzieży, gdyż lokatorzy nie opuścili zajmowanych mieszkań. W czerwcu 1946 r. szkoła otrzymała 5 ha ziemi, budynki gospodarcze i warsztatowe wraz z wyposażeniem i narzędziami rolniczymi. Była to do tej pory Stacja Traktorów w Łańcucie na "Dolnym". Obiekty przeznaczono na warsztaty szkolne, a pracownicy Stacji Traktorów przeszli na etaty nauczycieli zawodu. Byli to wspaniali fachowcy: Antoni Wilk, Jan Michno, Michał Łazarz. Pod koniec wakacji 24 sierpnia 1946 r. przekazano dla szkoły podominikański klasztor (zdjęcie po prawej). Wielka to była radość dla nauczycieli i uczniów. Otrzymano budynek, w którym wreszcie urządzić można własne klasy i uczyć się u siebie przed południem, jak w innych szkołach. Wprawdzie budynek był ogromnie zniszczony, brak było okien, drzwi, instalacji elektrycznej itp., ale przecież do szkoły chodzili wspaniali fachowcy. Od pierwszych dni września uczniowie i nauczyciele własnymi rękami rozpoczęli remont. Po 25 latach od tamtych czasów napisał w liście do nauczycieli jeden z ówczesnych uczniów Stanisław Tokarz: "Ciężkie warunki pracy i nauki w pierwszych latach po wojnie to szczególny wyraz hartu woli i maksimum wysiłku z Waszej strony Szanowni Profesorowie". Hart woli i entuzjazm w tej ciężkiej pracy czerpali uczniowie od nauczycieli a nauczyciele od uczniów. Koło Rodzicielskie 8 września 1946 r. podjęło uchwałę, że we własnym zakresie należy dostarczyć do szkoły stoły, krzesła, tablice itp. sprzęt. Dużą pomoc finansową uzyskano z Wydziału Oświaty Rolniczej w Rzeszowie. Roboty prawie w stu procentach wykonali nauczyciele i uczniowie. Tempo prac remontowych było tak duże, że już 16 września 1946 r. cztery klasy rozpoczęły naukę w wyremontowanych salach przejętego budynku. Pięć pozostałych klas uczyło się nadal w Liceum Ogólnokształcącym nr l. Od 4 listopada 1946 r. wszystkie klasy znalazły pomieszczenie we własnym budynku. Piętro przeznaczone zostało na klasy lekcyjne, natomiast 10 sal na parterze zamieniono na internat. Zamieszkało w nim 85 uczniów. Młodzież opuściła Zamek Potockich, który stał się Muzeum. Uruchomiono przy szkole stołówkę, która prowadzona była przez Spółdzielnię Uczniowską. Stabilizowała się kadra nauczycielska. Na pełnych etatach zatrudnionych było 8 nauczycieli, 8 pracowało w niepełnym wymiarze godzin. Po przejściu do własnego budynku spełniono dalsze warunki Ministerstwa Rolnictwa i Reform Rolnych. Wprowadzono nowe przedmioty związane z rolnictwem: gleboznawstwo, mechanikę rolną, narzędzia i maszyny rolnicze oraz uprawę roli. Do zajęć praktycznych wprowadzono naprawy maszyn rolniczych. Zajęcia praktyczne odbywały się już we własnych warsztatach pod kierunkiem ośmiu doświadczonych fachowców, nauczycieli zawodu. Własny budynek szkolny z internatem, własne warsztaty umożliwiły rozwój kół zainteresowań i działalność pozalekcyjną. W 1946 r. założono bibliotekę szkolną, którą prowadziła nauczycielka języka polskiego, mgr Kazimiera Maślanka. Program nauczania wymagał prowadzenia nauki jazdy samochodem i ciągnikiem rolniczym. W dniu 5 lutego 1947r. szkoła otrzymała pierwszy traktor "Lanz-Buldog", a 31 maja 1947r przekazano z Tarnobrzega dla szkoły samochód "Chevrolet" z jednoosiową przyczepą. Jedyna szkoła w Łańcucie, która posiadała samochód nabierała coraz większego znaczenia, poziomem nauczania zdobywała autorytet. W czerwcu 1947r. odbył się egzamin końcowy w Gimnazjum Mechaniki Rolnej. Wielu absolwentów przeszło do Liceum Mechaniki Rolnej. Nadszedł rok szkolny 1947/48. Naukę rozpoczęło 295 uczniów, w czterech oddziałach Gimnazjum i w czterech oddziałach Liceum. Kadrę dydaktyczną zasilili: mgr inż. Jan Inglot (zdjęcie po prawej), późniejszy dyrektor szkoły i Michał Markowicz, pierwszy absolwent Gimnazjum Mechaniki Rolnej w Łańcucie. Szkoła w Łańcucie, jak to określił jej długoletni nauczyciel inż. Roman Cisek, była "laboratorium doświadczalnym dla rozwoju szkolnictwa tego typu w Polsce". Do 1947 roku była to jedyna tego typu szkoła w Polsce. Dopiero w 1947r. powołano podobne, na wzór Łańcuta, szkoły w Kwidzynie, Łomnicy Dolnej k/Jeleniej Góry i Groszowie. Rozwój szkoły w tym okresie był znaczny. Powstały bardziej realne i konkretne plany, programy nauczania. Zaistniała możliwość wymiany doświadczeń pomiędzy kadrą istniejących już 4 szkół tego samego typu. Wzbogacała się baza szkoły, sprowadzono i wykonano coraz nowocześniejsze pomoce dydaktyczne. 19 stycznia 1948 roku szkoła otrzymała epidiaskop, cenną pomoc naukową z przeznaczeniem wykorzystania w Liceum Mechaniki Rolnej w Łańcucie i Liceum Rolniczym w Wysokiej. W czerwcu 1948 roku odbyła się pierwsza matura. Do egzaminu dojrzałości przystąpiło 28 abiturientów Liceum Mechaniki Rolnej. Przewodniczącym Komisji Egzaminacyjnej był Juliusz Smolak. W egzaminach uczestniczyli również: wizytator inż. Franciszek Legacki z Ministerstwa Rolnictwa i wizytator Olszyński z Ministerstwa Oświaty. Egzamin pisemny trwał od l do 3 czerwca, ustny egzamin dojrzałości przeprowadzono w dniach od 9 do 12 czerwca 1948r. Wszyscy abiturienci złożyli egzamin dojrzałości pomyślnie. W czasie matury wizytator inż. Franciszek Legacki dokonał wizytacji szkoły. Zwrócił uwagę nie tylko na dokumentacje zasadniczą w szkole ale także na prowadzenie kroniki szkoły, która obecnie stanowi bardzo cenne źródło wiedzy o historii tej placówki.
Ośrodek "Górne" (zdjęcia po prawej). Znajdowało się tam kilka budynków gospodarczych hrabiego Potockiego oraz pomieszczenia zlikwidowanego Gimnazjum Ogrodniczego w Łańcucie. Obiekty wymagały remontu. W jednym budynku urządzono kuchnię i jadalnię, w innym internat. W internacie na "Górnym" zamieszkało 38 uczniów. Od września 1948r szkoła zmieniła nazwę na Liceum Mechaniki Rolnej I i II stopnia. Rozpoczął się nowy okres historii najstarszej szkoły mechanizacji rolnictwa w Polsce. Otrzymany Ośrodek "Górne" należało zagospodarować dla potrzeb szkoły. W byłej stajni majątku Potockich przeprowadzono remont kapitalny, urządzono sale lekcyjne i sypialnie internatowe. Zorganizowano internat w budynku zwanym obecnie "hotelikiem". W dotychczasowych salach sypialnych tzw. "krzywej szkoły" urządzono sale dydaktyczne - klasy. Dzięki Z.Czaji w 1954 roku szkoła otrzymała nazwę Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie, początkowo o czteroletnim, a od 1958 r. o pięcioletnim okresie nauczania. Dzięki staraniom dyrektora szkoły nadszedł czas na pierwszą prawdziwą inwestycję w szkole. Rozpoczęto budowę nowoczesnego, jak na te czasy, internatu. Budowę internatu zakończono w 1955r. Uczniowie wprowadzili się do niego w styczniu 1956 roku. Internat ma 164 miejsca, pokoje 3 i 4 osobowe, na miejscu stołówkę, świetlicę, bibliotekę, gabinet lekarski - to prawdziwy luksus po wieloletniej tułaczce uczniów. Pierwszym kierownikiem nowego internatu był Stanisław Rojewski (zdjęcie po prawej). W jednym ze skrzydeł nowego budynku umieszczono administrację szkoły, sekretariat, gabinet dyrektora, księgowość i biuro gospodarstwa szkolnego. Od przejęcia Ośrodka na "Górnym" szkoła stała się właścicielem gospodarstwa rolnego. Prowadzono tu hodowlę krów mlecznych, trzody chlewnej i trzymano legendarnego konia "siwka". Pola położone w południowej części Łańcuta i w Krzemienicy stanowiły również własność szkoły. Gospodarstwo było warsztatem dydaktycznym dla szkolenia praktycznego ale dawało też niezłe dochody z produkcji. W budynku, w którym mieścił się internat, urządzono pracownie przedmiotowe: elektrotechniki zwaną "laboratorium" przez prowadzącego tam zajęcia inż. Romana Ciska, pracownię fizyki pod opieką Kazimiery Olbrycht i pracownię chemiczną prowadzoną przez mgr inż. Romana Malika. W głównym budynku szkoły, zwanym przez wielu "krzywą szkołą", również rozpoczęto gromadzenie pomocy dydaktycznych i tworzenie pracowni przedmiotowych. Dalszy rozwój szkoły, coraz bardziej wzrastająca jej popularność mobilizowały do starań o poprawę warunków pracy szkoły i rozbudowę jej bazy. Od 1960 r. rozszerzono nabór do Technikum Mechanizacji Rolnictwa. Przyjmowano co roku w dwu oddziałach 80-100 uczniów. Do szkoły uczęszczało ogółem 230 uczniów. W internacie mieszkało 140 uczniów. W najbliższych latach stan ten podwoił się. Baza szkoły okazała się o wiele za mała. Pod koniec lat 50-tych zatwierdzono plan rozbudowy obiektów szkolnych. Miała powstać nowa szkoła(zdjęcie poniżej),gospodarstwo rolne i warsztaty obok szkoły. Rozpoczęcie realizacji planów inwestycyjnych wymagało dotrzymania pewnych kolejności i systematyczności działań. W miejscu, gdzie obecnie znajdują się warsztaty, funkcjonowało swoim życiem gospodarstwo. Stały obory, chlewnie, stodoły, a za nimi od strony szpitala znajdował się rozległy ogród i sad. Rozpoczęto budowę szkoły. Był rok 1959. Z budową szkoły związana jest pewna zabawna i smutna równocześnie historia. Otóż, kiedy mgr inż. Jan Inglot wyjechał do Ministerstwa Rolnictwa w celu uzgodnienia projektu szkoły i przedstawił projekt wymarzonej, obszernej, przestronnej i funkcjonalnej szkoły, jeden z ministerialnych urzędników, od którego zależało wszystko, zapytał: "A jak zagospodarujecie ten wspaniały obiekt?" Jan Inglot spędził całą noc w warszawskim hotelu ZNP, rozplanował zagospodarowanie szkoły w najdrobniejszych szczegółach i przedstawił je urzędnikowi. Urzędnik zapoznał się z planem zagospodarowania i powiedział: "Jeżeli macie pieniądze to budujcie." Pieniądze dawało ministerstwo, szkoła ich nie miała. "A jeżeli nie macie pieniędzy, to budujcie taką szkołę" ł podał projekt jednociągowej szkoły podstawowej. Wracać z niczym - szkoda, brać co dają - chyba tak. Stąd mała szkółka, która chwilowo miała zaspokoić potrzeby lokalowe, też była szczęściem. Ogromny wkład pracy w budowę wnieśli uczniowie i nauczyciele. Dziś trudno uwierzyć, że wykopy pod szkołę na piwnicę wykonali ręcznie uczniowie z udziałem nauczycieli. Wakacje 1961 r. były przeznaczone na porządkowanie ukończonych pomieszczeń szkoły. Uczniowie wykonali dekoracje korytarzy, wstawili do sal meble, wykonali napisy na drzwi klas i biur szkoły. l września 1961 r. rozpoczęto naukę w nowym budynku szkolnym. Ciąg inwestycyjny trwał. Aby można było budować warsztaty trzeba było przenieść gospodarstwo rolne. Następną inwestycją była więc budowa gospodarstwa rolnego, obory, stodoły, garaży, szklarni, silosów. Wielkim budowniczym szkoły okazał się dyr. Jan Inglot. Było to dobre gospodarstwo, dochodowe, ale w latach 70-tych błędnymi decyzjami zmarnowane. W roku 1964 Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie postanowiło w obiektach szkoły umieścić Punkt Konsultacyjny Wyższej Szkoły Rolniczej w Krakowie. Otworzyła się nowa perspektywa awansu dla szkoły. Połączenie szkoły z placówką naukowo-dydaktyczną było szansą na znaczne wzbogacenie bazy dydaktycznej Technikum Mechanizacji Rolnictwa. Szansę tę w pełni wykorzystano. W ślad za decyzją Wojewódzkiej Rady Narodowej poszły ogromne inwestycje. Wyposażono szereg pracowni przedmiotowych w pomoce naukowe, przyrządy i urządzenia, których nie posiadała uczelnia macierzysta. Często przewożono sprzęt ze szkoły do Wyższej Szkoły Rolniczej w Krakowie w celu przeprowadzenia tam specjalistycznych badań i ćwiczeń ze studentami studiów dziennych. Pracownie chemii, fizyki, gleboznawstwa, anatomii zwierząt, zoologii, botaniki, mikrobiologii i meteorologii dostosowano do potrzeb uczelni, co znacznie przekraczało potrzeby dydaktyczne szkoły. Wzrosła jej ranga i znaczenie w środowisku. Początkowo w Punkcie Konsultacyjnym studiowało kilkuset słuchaczy. Kierownikiem administracyjnym Punktu Konsultacyjnego mianowany został ówczesny dyrektor szkoły mgr inż. Jan Inglot. On to właśnie Punkt Konsultacyjny WSR w Krakowie uruchomił, zorganizował i wyposażył. Baza dla potrzeb uczelni okazała się zbyt mała. W celu utrzymania Punktu Konsultacyjnego w szkole trzeba było natychmiast nadbudować piętro na starym budynku szkolnym. Nadbudowa wykonana została, jak na owe czasy, w tempie niezwykle szybkim. Piętro powstało w latach 1966-1967. Urządzono 5 sal ćwiczeniowych i salę wykładową. Niestety szkoła z tych sal przez długie lata nie mogła praktycznie korzystać. Były one do wyłącznego użytku uczelni. Po wielu latach, w drugiej połowie lat osiemdziesiątych, szkoła nieśmiało wchodziła do niektórych pomieszczeń dydaktycznych Punktu Konsultacyjnego. Po jego przeniesieniu do Filii Akademii Rolniczej w Rzeszowie, na piętrze tzw. "krzywej szkoły" zorganizowano pracownie przedmiotowe dla potrzeb szkoły. Powstały pracownie: ekonomiki i organizacji gospodarstw rolnych oraz informatyki. Przeniesiono tu również pracownię wiadomości z rolnictwa i technologii metali. Wydzielono salę do nauczania religii. Ale wróćmy do lat sześćdziesiątych. Równocześnie z nadbudową piętra nad szkołą, prowadzono budowę warsztatów szkolnych. Warsztaty urządzono w 1968r, a uroczyste ich otwarcie nastąpiło w styczniu 1969 r. Nowe warsztaty szkolne urządzone zostały pod nadzorem mgr inż. Ryszarda Fusa późniejszego dyrektora szkoły.Warsztaty szkolne na ówczesne czasy stanowiły bardzo nowoczesną bazę dydaktyczno - produkcyjną. Wzorowo organizowane, przez kierownika Stanisława Nazimka(zdjęcie z prawej), zajęcia praktyczne były wzorem dla wielu szkół tego typu w Polsce. Wkrótce, obok Technikum Mechanizacji Rolnictwa, pojawiły się szkoły zasadnicze.
Rozwijała się szkoła, rosła liczba uczniów, powiększało się grono nauczycielskie. Wojewoda Rzeszowski zarządzeniem Nr 160/75 z dnia 17 grudnia 1975 roku powołał od l stycznia 1976 Zespół Szkół Rolniczych w Łańcucie. Technikum Mechanizacji Rolnictwa stało się jedną ze szkół wchodzących w skład Zespołu Szkół. Po trzech latach decyzją Kuratora Oświaty i Wychowania w Rzeszowie z dnia 2 października 1979 r. Zespołowi Szkół Rolniczych w Łańcucie nadano nazwę Zespół Szkół Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie. Obowiązywała ona od l listopada 1979r. Nowa nazwa bardziej oddawała charakter szkół i ich specjalność, wchodzących w skład Zespołu. Z 1 września 1982 roku funkcję dyrektora Zespołu Szkół objął mgr inż. Stefan Ruta (zdjęcie z lewej). Nadszedł czas unowocześnienia bazy dydaktycznej, poprawiania warunków pracy i nauki w szkole. Pracownie przedmiotowe wyposażono w funkcjonalne meble, zainstalowano szereg audiowizualnych pomocy dydaktycznych. Uruchomiono, w warsztatach szkolnych, przygotowywaną od kilku lat stację diagnostyczną pojazdów mechanicznych. Przeprowadzony remont kapitalny internatu poprawił znacznie warunki socjalno-bytowe jej mieszkańców. Rozbudowano siłownię sportową, która umożliwia organizację zajęć sportowych, lekcyjnych i pozalekcyjnych, rozwijając wszechstronnie sportowe zainteresowania młodzieży. Sekcja zapasów sportowych osiągała duże sukcesy. Wśród jej członków znaleźli się mistrzowie i wicemistrzowie Polski. Zespoły artystyczne, a wśród nich zespół muzyczny, taneczny, recytatorski cieszyły się dużym zainteresowaniem uczniów. Wysoki poziom artystyczny zespołów znany był w całym regionie i kraju. Zespół taneczny "Ekrol" wiele razy występował poza granicami naszego kraju, koncertował m. in. w Grecji i we Francji.
Bezpieczeństwo młodzieży i nauczycieli wymagało wymiany samochodów i ciągników do nauki jazdy. Zakupiony w 1988 roku autobus "Autosan" zastąpił wysłużoną, pochodzącą z 1949 roku "Karosę". Ówczesny stan bazy dydaktycznej i gospodarczej szkoły może daleki był od doskonałości. Pozwalał jednak na pełną realizacje programu nauczania Technikum Mechanizacji Rolnictwa i szkół wchodzących w skład Zespołu. Wysoki poziom nauczania potwierdzały osiągnięcia uczniów w Olimpiadzie wiedzy i Umiejętności Rolniczych. W pionie mechanizacji rolnictwa w 1986 roku wśród laureatów eliminacji centralnych znalazło się aż trzech uczniów naszej szkoły. W roku 1989 Telewizja Polska nagrała w naszej szkole program edukacyjny zatytułowany "Uczenie przez ćwiczenie". Odzyskanie w roku 1985 części utraconego przed laty gospodarstwa szkolnego pozwoliło zorganizować poligon do zajęć eksploatacyjnych i bogate zaplecze internatowej stołówki. Zabudowania gospodarcze przekształcono w dobrze wyposażone działy warsztatowe. Na terenie gospodarstwa utworzono poligon do nauki jazdy. W pomieszczeniach, opuszczonych przez Akademię Rolniczą w Krakowie, urządzono 6 kolejnych pracowni przedmiotowych, w tym pierwszą w Łańcucie pracownię komputerową.
Zmiany społeczno-ustrojowe w Polsce spowodować musiały zmiany w kształceniu uczniów i innym spojrzeniu na sylwetkę przyszłego absolwenta. Podjęto kształcenie w nowych specjalizacjach w zawodzie technik mechanizacji rolnictwa. W 1993 roku wprowadzono nowy program a w nim nowe specjalizacje: organizacja obrotu sprzętem rolniczym, eksploatacja maszyn i urządzeń rolniczych i diagnostyka pojazdów rolniczych.
Szkoła łańcucka dalej cieszyła się autorytetem i szacunkiem w środowisku i kraju. Nauczyciele uczestniczyli aktywnie w przygotowaniu zmian programowych i nowych kierunków kształcenia kadr dla rolnictwa. Szkoła nawiązała kontakty zagraniczne. Uczniowie wyjeżdżali na praktyki zawodowe do Niemiec, Austrii i Francji. Wszędzie cieszyli się uznaniem rolników za wysoką fachowość, zdyscyplinowanie i wysoką kulturę osobistą. Dowodem uznania dla szkoły jest niewątpliwie fakt, że w 1995 roku Zespół Szkół Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie powołany został w skład Krajowej Rady Szkół Mechanizacji Rolnictwa. Radę stanowi dziesięć najbardziej prestiżowych liczących się w kraju szkół.
We wrześniu 1995 roku Komitet Organizacyjny pod kierunkiem dyrektora mgr inż. Stefana Ruty zorganizował uroczysty jubileusz 50 - lecia działalności szkoły. Uroczystości jubileuszowe zostały połączone ze zjazdem absolwentów wszystkich rolczników Technikum Mechanizacji Rolnictwa. Szkoła otrzymała sztandar ufundowany przez Radę Rodziców.
W okresie 50-letniej historii szkoły jej działalnością i rozwojem kierowali dyrektorzy:
prof. dr hab.
|
inż. Bronisław Pelc
|
||
mgr Zdzisław Czaja
|
dr inż. |
||
mgr inż. Jan Inglot
|
mgr inż. Ryszard Fus
|
||
|
mgr inż. Stanisław Hudyma od 01.09.1995 do 31.08.2005 |
ZMIANY ORGANIZACYJNE W LATACH 1998 – 2010
Czas funkcjonowania szkoły po 1998 roku charakteryzował się wieloma zmianami w organizacji szkoły, bazie materialnej i zasadach jej działania. Reforma oświaty spowodowała powstanie nowej struktury szkolnictwa zawodowego i ogólnego. Zmieniły się przepisy dotyczące przyjęć do szkół, egzaminu maturalnego, oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów. Zmieniający się rynek pracy spowodował zanik niektórych, a powstawanie innych kierunków kształcenia.
Z dniem 1 grudnia 1998 r. Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej na bazie dotychczasowych Warsztatów Szkolnych powołał Centrum Kształcenia Praktycznego. CKP miały być istotną innowacją systemowo – organizacyjną. Celem powołania nowej placówki było zorganizowanie zajęć praktycznych dla uczniów szkół zawodowych w pełnym zakresie programowym bądź w zakresie wybranych treści programowych, organizowanie egzaminów z nauki zawodu i przygotowania zawodowego dla uczniów szkół zawodowych oraz realizacja innych zadań edukacyjnych, jak np. organizowanie doskonalenia zawodowego nauczycieli kształcenia zawodowego czy organizowanie kursów podwyższających kwalifikacje.
Decyzją MRiGŻ z 1 XII 1998 r. zmieniono też dotychczasową nazwę szkoły – Zespół Szkół Mechanizacji Rolnictwa na Zespół Szkół Mechanizacji Rolnictwa Centrum Kształcenia Praktycznego. W skład Zespołu weszły szkoły: Zasadnicza Szkoła Zawodowa, Technikum Mechanizacji Rolnictwa, Technikum Mechanizacji Rolnictwa dla Dorosłych Zaoczne oraz Centrum Kształcenia Praktycznego. Już jednak 1 stycznia 1999 r. decyzją Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej dotychczasową nazwę Zespołu zmieniono, powołując Zespół Szkół Technicznych w Gospodarce Żywnościowej Centrum Kształcenia Praktycznego.
W związku z reformą ustrojową państwa z dniem 1 stycznia 1999 r. szkoły ponadpodstawowe, należące pod resort rolnictwa przeszły pod nadzór samorządów terytorialnych, które pełniły odtąd funkcję organu prowadzącego. Decyzje dotyczące organizacji szkoły podejmowała Rada Powiatu Łańcuckiego. W ciągu kolejnych lat powoływane były nowe szkoły, wprowadzane nowe kierunki kształcenia, ale też wydzielane z Zespołu odrębne jednostki organizacyjne.
Funkcję dyrektora Zespołu Szkół Technicznych w Gospodarce Żywnościowej Centrum Kształcenia Praktycznego w Łańcucie pełnił mgr inż. Stanisław Hudyma, a wicedyrektora dr Eugeniusz Szal. W roku szkolnym 1998/1999, w szkołach dziennych i zaocznych, w 21 oddziałach, kształciło się około 680 uczniów i słuchaczy.
Od 1 września 1999 r. decyzją Rady Powiatu Łańcuckiego dotychczasowy internat wchodzący w skład Zespołu Szkół Technicznych w Gospodarce Żywnościowej Centrum Kształcenia Praktycznego w Łańcucie, został przekształcony w Bursę Szkolną, samodzielną jednostkę oświatowo-wychowawczą podległą Starostwu Powiatowemu. Utworzono Liceum Zawodowe w zawodzie ogrodnik, a także Liceum Techniczne o profilu rolniczo – spożywczym. 1 września 2000 r. do Zespołu Szkół Technicznych przeniesiono Zasadniczą Szkołę Ogrodniczą w Albigowej.
Duże zmiany w organizacji szkoły nastąpiły również od 1 września 2002 r.:
- Liceum Zawodowe i Liceum Techniczne połączone zostały w Liceum Profilowane
o 3-letnim okresie nauczania;
- Technikum 5-letnie przekształcone zostało w Technikum o 4-letnim okresie nauczania;
- ZSZ o 3-letnim okresie nauczania przekształcono w ZSZ o okresie nauczania nie krótszym niż 2 lata i nie dłuższym niż 3 lata;
- powołano Liceum Ogólnokształcące z rozszerzeniem z wychowania fizycznego.
W technikum powodzeniem cieszyły się zawody – technik mechanizacji rolnictwa /w specjalnościach: organizacja obrotu sprzętem rolniczym, diagnostyka pojazdów rolniczych oraz eksploatacja maszyn rolniczych/, technik mechanik i technik architektury krajobrazu.
W Zasadniczej Szkole Zawodowej kształciła się młodzież w zawodach: mechanik operator pojazdów i maszyn rolniczych, mechanik pojazdów samochodowych oraz technolog robót wykończeniowych w budownictwie.
Warto podkreślić, że przez wiele lat Zespół Szkół Technicznych znany był jako typowa szkoła męska. W liceach profilowanych i ogólnokształcącym, a także w technikum w zawodzie technik architektury krajobrazu, zaczęły kształcić się również dziewczęta. Od roku szkolnego 2005/2006 funkcję dyrektora szkoły pełni mgr inż. Marek Miezin, a wicedyrektorem została mgr Anna Plizga. W szkole pracowało 30 wykwalifikowanych nauczycieli, którzy kształcili w tym czasie 332 uczniów na poziomie technikum i 104 uczniów na poziomie zasadniczej szkoły zawodowej.
1 września 2007 r. z Zespołu Szkół Technicznych Centrum Kształcenia Praktycznego w Łańcucie, wydzielone zostało Powiatowe Centrum Kształcenia Praktycznego i Edukacji Zawodowej im. Felicjana Dzierżanowskiego. Decyzja ta miała na celu stworzenie nowoczesnej bazy kształcenia zawodowego dla młodzieży szkół ponadgimnazjalnych powiatu łańcuckiego. Dyrektorem PCKPiEZ w Łańcucie został mgr inż. Józef Skomra – dotychczasowy nauczyciel w ZS nr 2 w Łańcucie, w-ce dyrektorem mgr inż. Andrzej Pilecki – dotychczasowy nauczyciel ZST CKP w Łańcucie. Szkoła po wy-dzieleniu warsztatów zmieniła nazwę na Zespół Szkół Technicznych w Łańcucie. Wychodząc naprzeciw zapotrzebowaniom na rynku pracy, utworzone zostały nowe kierunki kształcenia – technik pojazdów samochodowych /2008 r./, technik geodeta /2009 r./, a na poziomie zasadniczej szkoły zawodowej - mechanik maszyn i urządzeń drogowych /2008 r./. Nowe zawody cieszą się dużym zainteresowaniem ze strony młodzieży.
Od 22 grudnia 2006 roku działa przy szkole Stowarzyszenie Absolwentów i Przyjaciół Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie. Główne cele jego działalności to współpraca ze szkołą w zakresie rozwiązywania problemów wychowawczych i organizacyjnych, upowszechnianie w środowisku osiągnięć uczniów i absolwentów, organizowanie zjazdów
absolwentów.
W skład zarządu Stowarzyszenia weszli:
Przewodniczący – Wacław Magoń
Wiceprzewodniczący – Kazimierz Gołojuch /poseł na sejm RP/
Wiceprzewodniczący – Stefan Ruta
Sekretarz – Eugeniusz Szal
Skarbnik – Bolesław Szeremeta
Przewodniczący komisji rewizyjnej - Ryszard Bugiel
Przewodniczący Sądu Koleżeńskiego – Roman Skomra /przewodniczący Rady Gminy Łańcut/
1 IX 2011 r. uchwałą Rady Powiatu Łańcuckiego Technikum Nr 3 w Zespole Szkół Technicznych w Łańcucie otrzymuje nazwę Technikum Nr 3 im. Jana Inglota w Zespole Szkół Technicznych w Łańcucie. Patron szkoły - Jan Inglot to wieloletni nauczyciel, a w latach 1960 – 1968 dyrektor szkoły. Jeden z największych autorytetów i wielkich osobowości szkoły, który ujmował wszystkich skromnością, pracowitością i oddaniem szkole całego swojego życia zawodowego. Uroczystość nadania Technikum Nr 3 w Zespole Szkół Technicznych w Łańcucie imienia Jana Inglota odbyła się 21 X 2011 r. Szczegółowa informacja z uroczystości i życiorys Pana Jana Inglota znajduje się na stronie szkoły w zakładce „Patron szkoły".
W celu zapewnienia młodzieży właściwych warunków do nauki, zajęć praktycznych
i wypoczynku, zawsze starano się modernizować i uzupełniać bazę materialną, remontować obiekty szkoły, warsztatów szkolnych i internatu.
W roku 1996/97 w warsztatach Szkolnych z dotacji Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa zakupiono m.in. ciągnik do nauki jazdy, tokarkę, stół diagnostyczny na wydział elektryczny, podnośnik samochodowy, urządzenie diagnostyczne do testowania opryskiwaczy, zestaw przyrządów dia-gnostycznych na wydział diagnostyki, urządzenia spawalnicze.
W internacie przeprowadzono niezbędne remonty, dzięki pozyskiwaniu środków z wydzierżawienia budynku dla uczestników Międzynarodowych Kursów Muzycznych oraz przyjmowa-nia na noclegi wycieczek. W roku szkolnym 2005/06 dokonano remontu i wyposażono w nowoczesne komputery salę do zajęć z informatyki. Przeniesiono bibliotekę szkolną z budynku internatu do obiektu szkoły, po zaadaptowaniu mieszkania zajmowanego dotychczas przez pracowników szkoły. Ułatwiło to uczniom korzystanie z biblioteki, także w czasie przerw między lekcjami. Remontowano i urządzano pracownie kształcenia ogólnego i zawodowego.
Warunki socjalno-bytowe zmieniły się jednak znacznie, dopiero w ostatnich latach.
W 2006 r. zostały przeprowadzone remonty budynków szkolnych - dokonano remontu centralnego ogrzewania, wymieniono okna, wykonano ocieplenie budynków wraz z elewacją, poprawiono estetykę korytarzy, pracowni przedmiotowych i sali gimnastycznej. Wymieniono ponadto instalację elektryczną, oświetlenie wewnątrz i na zewnątrz szkoły, wprowadzono monitoring. Wokół szkoły ułożono chodniki, zadbano o tereny zieleni. Nastąpiła poprawa stanu technicznego budynków i pomieszczeń oraz wypo-sażenia dydaktycznego pracowni przedmiotowych. Zakupione zostały nowe meble szkolne, środki audiowizualne i pomoce dydaktyczne do przedmiotów zawodowych i ogólnokształcących. Szkoła po-dejmowała i podejmuje nadal starania w pozyskiwaniu dodatkowych środków finansowych, które są przeznaczane na rozwój bazy szkolnej.
W organizacji pracy szkoły zwiększyło się znaczenie technologii informacyjnej. W 2006 roku powstała druga pracownia komputerowa, a we wrześniu 2009 r. Szkolne Centrum Multimedialne, dzięki któremu zapewniony dostęp do Internetu mają wszyscy uczniowie i nauczyciele. Wprowadzone zostały programy komputerowe do obsługi sekretariatu, księgowości, kadr oraz wspomagające pracę dyrektora szkoły.
Dzięki realizacji projektów współfinansowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego np. „Szkoła kluczowych kompetencji", „Nauka to potęgi klucz", „Podkarpacie stawia na zawodowców" szko-ła stwarza uczniom możliwości uzupełniania, doskonalenia i rozwijania wiadomości i umiejętności z nauczanych w szkole przedmiotów, poszerzania kompetencji zawodowych, możliwości zdobycia dodatkowych kwalifikacji zawodowych poprzez uczestnictwo w stażach i praktykach zawodowych oraz kur-sach kwalifikacyjnych.
W szkole zawsze przywiązywano wielką wagę do pozalekcyjnej pracy z młodzieżą.
W roku 1999 funkcjonowało osiem kół zainteresowań: zespół taneczny „Ekrol", zespół wokalno – instrumentalny, koło historyczne, lotnicze i fotograficzne oraz sekcje sportowe: zapaśnicza, piłki koszykowej i piłki siatkowej. Działało w nich około 90 uczniów. Koła te rozwijały zainteresowania młodzieży, zapewniały aktywne spędzanie czasu wolnego, a także przygotowywały do udziału w konkursach i olimpiadach. Zespół Taneczny „Ekrol" był współinicjatorem koncertów charytatywnych, które odbywały się corocznie w Miejskim Domu Kultury i wspomagały finansowo wiele dzieci znajdujących się w trudnych sytuacjach materialnych. Obecnie uczniowie mogą rozwijać swoje umiejętności i zainteresowania w kołach przedmiotowych, kole recytatorskim, zespole muzycznym oraz sekcjach sportowych /sportów siłowych, piłki siatkowej, lekkoatletyki/. Prowadzone są również zajęcia wyrównawcze i przygotowujące uczniów do egzaminów maturalnego i zawodowego. Bardzo aktywnie od 28.10.2005 r. działa Szkolne koło Caritas, którego głównym celem jest niesienie pomocy potrzebującym, również uczniom naszej szkoły. To z jego inicjatywy odbyły się min. trzy edycje Koncertu Charytatywnego „Wielkie Serce Nam Daj" i dwie edycje uroczystości patriotycznej z okazji odzyskania niepodległości przez Polskę pod hasłem "Tak rodziła się Polska".
Mówiąc o sukcesach szkoły nie można zapomnieć o dobrych wynikach egzaminów zewnętrznych - maturalnych i zawodowych. Corocznie uczniowie otrzymują za najlepsze wyniki w nauce stypendia Prezesa Rady Ministrów, stypendia Rady Powiatu Łańcuckiego dla najzdolniejszej młodzieży szkół ponadgimnazjalnych, nagrody Podkarpackiego Stowarzyszenia Samorządów Terytorialnych dla najzdolniejszej młodzieży województwa podkarpackiego oraz liczne nagrody i wyróżnienia w zawodach, konkursach i plebiscytach.
Egzamin zawodowy
Odwiedza nas 155 gości oraz 0 użytkowników.
Zespół Szkół Technicznych
ul. Armii Krajowej 51A
37-100 Łańcut tel. 17 225 2286
fax 17 225 6893
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.